En cinco libros de poemas, entre 1991 e 2004, Luisa Villalta foi construíndo unha poética de notábel consistencia e de singular perfil expresivo. Consolidada de xeito claro a súa voz nos dous derradeiros poemarios, En concreto (2004) e Papagaio (2006), ambos de edición póstuma, o proceso tristemente interrumpido do seu discurso poético orientábase en rumbo firme, aberto á incorporación de materias imaxinativas e sensoriais que completaban e enriquecían o substrato fundamental da súa escrita, a orientación crítica e reflexiva que constitúe ...
